تمامی آنچه را که می‌توان‌تجربه کرد
شاید گفتنی نباشد
و تمامی آنچه را که‌گفتنی است
شاید آزمودنی نباشد...
مداد رنگی ات را بردار
برای گریه کودکی فقیر
سکه ای بکش طلایی
برای نگاهی خاموش و منتظر
جوانمردی نقاشی کن با سلاح
راستی.
داد رنگی ات را بردار
و برای پنجره ابری من
دستهایی بکش آفتابی
در سرزمینی که باران را سرابی
می پندارند
تو قطراتی نقاشی کن، همان
مروارید
مداد رنگی ات را بردار
و آسمان را در پناه دو رنگ نقاشی کن
مداد رنگی ات را بردار….
برگرفته از کتاب: "کاهگلی ها در مغازه های لوکس نمی میرند"
فکر کن
زندگی تو آن کتابی است
که باید در مکتب عشق
تعلیم داده شود
پس خاطره ای باش
در یاد دوست
که نقش مهربانی ات
خشنودی،
دست و پایت را می بندد،
اسارت است،
تو را به زنجیر می کشد...
خوشحالی،
کمی دستت را باز می گذارد،
کمی آزادی عمل به تو می دهد،
اما فقط کمی....
نشاط،
آزادی مطلق است.
تو حرکت به سوی بالا را آغاز می کنی،
نشاط به تو بال می دهد تا با آن پرواز کنی...
در هر کاری که انجام می دهی
بی همتایی خود را به نمایش بگذار.
فردیت خویش را عرضه کن.
بگذار هستی به تو افتخار کند.
آنگاه زندگی،
همچون وبالی بر گردن احساس نخواهد شد.
زندگی به عطری دل انگیز بدل خواهد گشت....
زندگی کن،
بگرد،
بخور،
بخواب،
کارها را تا حد امکان کامل انجام بده.
و بارها و بارها به خاطر بسپار:
وقتی مچت را در حال ایجاد هر مشکلی گرفتی،
فورا پایت را بیرون بکش...
کل بازی هستی چنان زیباست که تنها خنده می تواند پاسخ آن باشد. تنها خنده می تواند عبادت و شکر واقعی باشد.
باید آرامش به رقص درآید و سکوت به آواز... و تا درونی ترین درک تو به خنده بدل نشده، هنوز چیزی کم است... هنوز کاری هست که باید انجام گیرد...